Bert Schierbeek (3)
Uiteindelijk heb ik Bert Schierbeek wel ontmoet. Dat moet ergens begin jaren ‘90 zijn geweest, 1993 denk ik. De schrijver had een nieuw bed nodig, zo eentje die elektrisch omhoog komt zodat je ook in bed kan zitten. Dus reed de man die voor ons vakantieplezier Berts huisje in Nogémont net zo vaak geschilderd had als ons eigen huis in Oosterhout met een aanhanger vol Auping naar Amsterdam.
Mijn stiefvader was namelijk beddenverkoper. ‘Ik zit in de nesten,’ zei hij altijd. Een woordgrapje dat Schierbeek zeker gewaardeerd zou hebben. Misschien had hij het ook wel eens tegen hem gezegd, jaren eerder.
Hij was trouwens een schat, mijn stiefvader. Stak altijd als eerste zijn hand op als er iemand geholpen kon worden. Ik weet zeker dat hij dat loodzware bed voor een absolute bodemprijs die trappen opgezeuld heeft daar aan de Koninginneweg in Amsterdam, vlakbij het Vondelpark. Daar had hij wel hulp bij nodig, want Bert Schierbeek liep met een stok. Ik weet niet meer of hij er mij iets voor betaald heeft, maar ik studeerde nog, had tijd genoeg en was in de kracht van mijn leven. Misschien had hij me overgehaald met een krat bier, misschien met de kans eindelijk de Grote Schrijver te ontmoeten waar we het zo vaak over hadden gehad. Wiens portret in ons/zijn vakantiehuisje hing.
Ik weet ook niet meer of mijn stiefvader toen wist dat ik al en tijdje aan een roman werkte en ervan droomde schrijver te zijn op een zolderkamertje in Montmartre. Ik kan het hem nu helaas niet meer vragen.
Mooie manier om te meten hoe dierbaar iemand je was: hoe lang je nog dingen had willen vragen. Wat dacht jij toen? Wist jij dat van mij? Wist jij dat ik dat wist over jou? Nee? Dan weet je het nu en dat is goed.
Had ik fijn gevonden.
Waarschijnlijk wist mijn stiefvader wel dat ik graag schreef. Onnavolgbare, idiote stukjes voor het blaadje van de tennisclub, verhaaltjes die ik naar de krant of naar tijdschriften stuurde.
Toen het bed stond en functioneerde dronken we thee. Ik vroeg Schierbeek of hij nog aan een nieuw boek werkte, dat weet ik nog goed. ‘Daar zit de uitgever niet echt meer op te wachten,’ zei hij met een lachje. ‘Lezingen geven, dat doe ik nu af en toe nog wel. Maar de mensen willen me steeds weer uit Het boek Ik horen voordragen. Daar komen ze altijd weer op terug.’
Hij leek het jammer te vinden.
